पुढे - मागे

पुढे जाणाऱ्यानी

विचार करु नये

मागे कोण आहे..

मागे राहण्यार्‍यानी

विचार करु नये

पुढे कोण आहे..

आपण एकटे की दुकटे

परके की जवळचे

याचाही विचार करु नये

याचा विचार करावा

की आपण कुठे उभे आहोत त्याचा..

शब्द..

शब्दांनाही पाहिलंय कधीतरी

हट्टी होताना,

खूप काही बोलायचे असून

अबोल अबोल राहताना,

शब्दांनीच शिकवलं

शुभेच्छा द्यायला

शब्दच जपून ठेवतात

त्या गोड आठवणींना

पप्पा हा शब्दच

मायेचा सागर

अधीर्‍या जीवनाचा

हा एक मुक्त सागर

इवलेसे मन

इवलेसे मन माझे

कुणाला सापडेल का?

नसे त्यास भान

जिकडे जाईल

तिकडचेच होईल.

म्हणे मजला

नाही मजला वेळ तुजसाठी,

जावुन येतो थोड्यासाठी.

मी जावू का मागे?

पण आता

काय उपयोग -

त्याने तर आता

सप्त समुद्र

ओलांडले असतील!!

हारण्यासाठी जन्म.....

ना मोकळा श्वास,

ना मोकळे मरण

नसे स्वस्त हे जीवन की

पटकनी यावे मरण

माहित नसे त्यास किनारा

हारण्यासाठी जन्म आपुला

दुःखाशी सलगी करावी

तर सुख मध्ये येते

सुखाशी मैत्री करावी

तर दुःख आडवे येते

माहित नसे त्यास किनारा

हारण्यासाठी जन्म आपुला

हारण्यासाठी जन्म आपुला

पृथ्वीचे प्रेमगीत

युगामागुनी चालली रे युगे ही

करावी किती भास्करा वंचना

किती काळ कक्षेत धावू तुझ्या मी

कितीदा करु प्रीतीची याचना

नव्हाळीतले ना उमाळे उसासे

न ती आग अंगात आता उरे

विझोनी आता यौवनाच्या मशाली

ऊरी राहीले काजळी कोपरे

परी अंतरी प्रीतीची ज्योत जागे

अविश्रांत राहील अन् जागती

न जाणे न येणे कुठे चालले मी

कळे तू पुढे आणि मी मागुती

दिमाखात तारे नटोनी थटोनी

शिरी टाकिती दिव्य उल्काफुले

परंतु तुझ्या मूर्तीवाचून देवा

मला वाटते विश्व अंधारले

तुवा सांडलेले कुठे अंतराळात

वेचूनिया दिव्य तेजःकण

मला मोहवाया बघे हा सुधांशू

तपाचार स्वीकारुनी दारुण

निराशेत सन्यस्थ होऊन बैसे

ऋषींच्या कुळी उत्तरेला ध्रृव

पिसाटापरी केस पिंजारुनी हा

करी धूमकेतू कधी आर्जव

पिसारा प्रभेचा उभारून दारी

पहाटे उभा शुक्र हा प्रेमळ

करी प्रीतीची याचना लाजुनी

लाल होऊनिया लाजरा मंगळ

परी दिव्य ते तेज पाहून पूजून

घेऊ गळ्याशी कसे काजवे

नको क्षूद्र शृंगार तो दुर्बळांचा

तुझी दूरता त्याहुनी साहवे

तळी जागणारा निखारा उफाळून

येतो कधी आठवाने वर

शहारून येते कधी अंग तूझ्या

स्मृतीने उले अन् सले अंतर

गमे की तुझ्या रुद्र रूपात जावे

मिळोनी गळा घालुनीया गळा

तुझ्या लाल ओठातली आग प्यावी

मिठीने तुझ्या तीव्र व्हाव्या कळा

अमर्याद मित्रा तुझी थोरवी अन्

मला ज्ञात मी एक धुलिःकण

अलंकारण्याला परी पाय तूझे

धुळीचेच आहे मला भूषण

कुसुमाग्रज

सवय

किती दाटीवाटीत राहतात

हि लोक

प्रश्न विचारे फ्लॅटवाले

एकमेकांना.

कसे इतके मोकळे

राहू शकतात

मनात असे प्रश्न

चाळवाल्यांच्या

सगळ्या वर एकच

उत्तर ज्याचा

त्याच्या सवयीचा

प्रश्न

हे दयाघना

दुःख तापाने व्यथित झालेल्या

माझ्या मनाचं तू सांत्वन करावं

अशी माझी अपेक्षा नाही,

दुःखावर जय मिळवता यावा

एवढीच माझी इच्छा.

सुखाच्या दिवसात नतमस्तक होऊन

मी तुझा चेहरा ओळखून काढीन.

दुःखाच्या रात्री सारं जग

जेव्हा माझी फसवणूक करील,

तेव्हा तुझ्याविषयी माझ्या

मनात शंका निर्माण होऊ नये

एवढीच माझी इच्छा.

रविंद्रनाथ टागोर