सरते वर्ष

सरते क्षण

सरत्या आठवणी

छान न वाईट...

वाईट आठवणी

सोडूनी द्याव्यात,

छान आठवणी

घेऊनी चालव्यात,

नवीन वर्षाची

वाट बिकट

तरी ध्येयाने सामोरे जावे

नवीन चाहुल

नवीन क्षण

देई चैतन्याचा गोडवा

हळूहळू पालवी फुटेल

या नवीन वर्षाला

कुणीतरी

कुणीतरी लागत

आपल्याला वेडं म्हणणारं

वेडं म्हणताना

आपल्यातलं शहाणपण जाणणारं

कुणीतरी लागत,

आपल्याला साथ देणारं

पडत असताना

अलगद तोल सावरणारं

कुणीतरी लागत,

आपलेपण जाणणारं

सुख दुःखच्या क्षणांना

हृदयात साठवणारं

कुणीतरी लागत,

नातं जपणारं

नात्यातील अश्रूंची

किमंत जाणणारं

कुणीतरी लागत,

आपल्याला आपलं म्हणणारं

दूर राहूनही

आपलं असणारं

क्षितिजं

दोन क्षितिजं समोरासमोर

रोज दिसे एकमेकांना

नसे दुसरी भेट नजरे शिवाय

म्हणती सर्व जण

"उभे असे जणू शत्रू सारखे"

दोन क्षितिजं कुजबुजती मना मधी

" आहे आमुचे प्रेम जरी आम्ही ध्रुवा सारखे"

चौथे पुण्यस्मरण

दिवस दिवस वाढत जातो

अंधारही थोडासा आशावादी होतो

एक पणती तेवत असते,

आठवण म्हणून श्रद्धांजलीसाठी

जागत असते!

वटवृक्ष

पपा, तुम्ही एका वटवृक्षा सारखे

जरी उंच तुम्ही तरी सावली वटवृक्षा सारखी पसरलेली

हा कठोर हात असला तरी

पाठिवर फिरताना मायेचा स्पर्श देणारा

गोड गुलाबी थंडीत पांघरूण टाकताना

तुम्ही त्या आभाळा सारखे भासतात

जेव्हा रागावतात तेव्हाही

शब्दही मोती सारखे भासतात

माझा आनंद तुमचा आनंद

माझे अश्रू तुमचेही अश्रू

जणू तुमच्यात मी ....

मी न बोलता माझे शब्द तुम्हाला कळतात

माझ्या डोळ्यातील आसवे तुम्ही येण्याआधीच पुसतात,

माझा आनंद तुमचा डोळ्यातच दिसतो

आयुष्याच्या पुढच्या वळणाकडे

जाताना मी मागे बघत नाही

कारणं तुम्ही पाठीशी असालच

जरी घसरून पडले तरी

सावरायला पटकन तुम्हीच याल

जगाशी लढताना भीती नाही वाटत

माझ्या स्वछंदी मनाला तुम्हीच तर ओळखलत

दान

किती दिलंत तुम्ही मला ...

पण घेतल काहीच नाही

फक्तं देतच आलात...

आभाळा एवढे प्रेम,

धरणीएवढी छाया

फक्तं देतच आलात...

बोटाला धरून पहिलं

पाऊल टाकायला शिकवलं

पाटीवरती एक लिहायला

शिकवलं मला...

अक्षरांची ओळख तिथूनच झाली

आयुष्याच्या वळणावर

काटे काढून फुले पांघरली

माझ्यासाठी...

केव्हढा विश्वास दिला

या एका स्मित हास्याने..

माझ्या आनंदामध्ये स्वतःचे

अश्रू माझ्या नकळत पुसले...

तरी केवढ दिलत मला ..

अथांग आठवणी ..

स्वतःच्या परिने जीवन जगण्याची

येथे प्रत्येकाला संधी नसते.

प्रत्येक झाडाची नियती हिरवीगार नसते..

ओंजळीत घेवुन समुद्र दाखवता येत नाही.

निळ्याशार आकाशाचा अंत लागत नाही.

हाताने काढलेल्या फुलांना सुगंध येत नाही.

म्हणुन आठवणी कधी शब्दात व्यक्त करता येत नाही.